Władysław Kucharski
Do matury uczył się w Krakowie, studiował na Politechnice we Lwowie, by powrócić do Krakowa i tu rozpocząć działalność jako współwłaściciel dużej fabryki metalowej. Czynnie uczestniczył w Lidze Narodowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracował jako kierownik w Wydziale Aprowizacyjnym Komisji Rządzącej dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Orawy i Spiszu. Jako uczestnik konferencji pokojowej w Paryżu poznał Romana Dmowskiego, który docenił jego kompetencje, rzutkość i zaangażowanie, co zaowocowało awansem na ministra ds. byłej Dzielnicy Pruskiej. Będąc posłem na sejm RP w roku 1923 został ministrem przemysłu i handlu w rządzie Wincentego Witosa, a później ministrem skarbu. Był to bardzo trudny okres, panowała hiperinflacja marki polskiej, upadł rząd Witosa, a Kucharski był obwiniany za straty, które poniósł Skarb Państwa. Wycofał się wtedy całkowicie z życia politycznego, zajmując się tylko przemysłem i handlem. Po drugiej wojnie światowej wrócił do Krakowa i dopiero wtedy mógł oddać się swojej pasji – astronomii i jak zawsze z wielką energią działać. Stał się członkiem kolegium redakcyjnego Uranii, a w 1949 roku wybrany został prezesem Zarządu Głównego PTMA i funkcję tę sprawował przez dwie kadencje.
Zmarł w 1964 roku w wieku 80 lat.
